Historia

Pierwszy sezon wyścigów Formuły 1 składał się z siedmiu wyścigów. Dominowali kierowcy Alfa Romeo 158, ale i Ferrari od momentu debiutu na torze w Monaco spisywało się znakomicie. Walka o tytuł mistrza świata trwała do samego końca i rozstrzygnęła się między dwoma kierowcami Alfy Romeo. Przed ostatnim wyścigiem na Monzy prowadził Argentyńczyk Juan Manuel Fangio, ale tytuł trafił jednak do rąk Włocha Giuseppe Fariny.

Fangio powetował sobie niepowodzenie w następnym sezonie, kiedy zdobył pierwszy ze swoich pięciu tytułów mistrzowskich. W 1951 roku do końca walczył o niego z kierowcą Ferrari Alberto Ascarim, który zdominował kolejne dwa sezony. Lata wielkich triumfów Argentyńczyka nastały dopiero potem. Od 1954 roku cztery razy z rzędu zwyciężał w klasyfikacji końcowej Grand Prix, odnosząc 24 zwycięstwa i 35 razy stając na podium. Jeździł w tym czasie dla różych zespołów – Maserati, Mercedesa, Lancii i Ferrari. Najwięcej, 2 tytuły, zdobył dla Mercedesa. Przestał się ścigać w 1958 roku, gdy miał już 47 lat. W tym samym sezonie, w którym ze ścigania się zrezygnował wielki Fangio, obok klasyfikacji indywidualnej wprowadzono klasyfikację konstruktorów.

Koniec lat 50. to dominacja Jacka Brabhama z zespołu Cooper-Climax. Australijczyk wygrywał w 1959 i 1960 roku. Lata 60. rozpoczęły się natomiast od wielkich zwycięstw brytyjskich zespołów – Coopera i Lotusa, ale też i od wielkiej tragedii. 10 września 1961 roku w trakcie Grand Prix Włoch zginął kierowca Ferrari Wolfgang von Trips oraz czternastu widzów.

Rywalizacja o zwycięstwa pomiędzy brytyjskimi konstuktorami i Ferrari trwała aż do czasu, gdy na ściganie się samochodem własnej konstrukcji zdecydował się Brabham. Jego prosty bolid był na tyle szybki i niezawodny, że pozwolił mu wygrać cykl Grand Prix w 1966 roku. Rok później zwyciężył Danny Hulme, również jadący samochodem Brabhama.

Pod koniec dekady w Formule 1 pojawił się wielki talent. Był nim Jackie Stewart, który zadebiutował co prawda już w 1965 roku w zespole BRM i w swoim pierwszym sezonie zajął trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej, ale na tytuł mistrzowski musiał poczekać jeszcze cztery lata – w 1969. Stewart, jeżdżacy wówczas w ekipie Matry, triumfował z ogromną przewagę, wygrywając aż 6 wyścigów. Rok wcześniej nastąpiły dwa znaczące dla Formuły 1 wydarzenia. Po pierwsze – wyposażono samochody w charakterystyczne spoilery. Po drugie - Amerykanin Dan Gurney jako pierwszy zastosował tzw. kask zamknięty, z pełną ochroną twarzy.

W roku 1970 zwyciężył kierowca Lotusa Jochen Rindt, a znać o sobie dał także jego młody kolega z zespołu, Brazylijczyk Emerson Fittipaldi, ale w kolejnym sezonie Jackie Stewart znów był bezkonkurencyjny, wygrał 6 wyścigów i zdobył pierwszy tytuł mistrzowski dla Tyrella. Cykl Grand Prix miał wówczas fenomenalne zakończenie. W ostatnim wyścigu na Monzy czterej kierowcy - Gethin (BRM), Peterson, Cevert (Tyrrell), Hailwood (Surtees) i Ganley (BRM) stoczyli fantastyczną walkę. Na finiszu pierwszego od czwartego zawodnika dzieliło zaledwie 0,61 sekundy. Wygrał Gethin, choć jeszcze na okrążenie przed końcem był na czwartym miejscu.

Pięć zwycięstw, dwa drugie miejsca i jedno trzecie – to dorobek triumfatora Grand Prix w roku w 1972 – Emersona Fittipaldiego, wciąż ścigającego się Lotusem. Brazylijczyk wygrał w imponującym stylu i stał się najmłodszym w historii mistrzem świata – w chwili swojego triumfu miał dopiero 25 lat. Początek następnego sezonu zmagań również wskazywał na to, że najlepszy będzie Fittipaldi. Stało się jednak inaczej, gdyż w drugiej części sezonu znakomicie jeździł Stewart. „Latający Szkot” zdobył swój trzeci w karierze tytuł mistrzowski i pobił rekord zwycięstw Juana Manuele Fangio- Argentyńczyk miał ich 25, Stewart 27. Po sezonie Szkot zdecydował się jednak zakończyć karierę, a na tą decyzję duży wpływ miała śmierć na torze innego kierowcy – Francoisa Ceverta. Jeszcze tragiczniejszy wypadek w sezonie 1973 przydarzył się Rogerowi Williamsonowi, który żywcem spłonął w swoim bolidzie.

Po odejściu Stewarta wydawało się, że nadejdzie czas dominacji Fittipaldiego i na początku tak rzeczywiście było, bo Brazylijczyk w roku 1974 wygrał cykl Grand Prix po raz drugi, tym razem dla McLarena. Jednak sezon później triumfował już mistrz kwalifikacji Austriak Niki Lauda jeżdżący Ferrari, który aż 9 razy startował wówczas z Pole Position.W pierwszych ośmiu wyścigach kolejnego cyklu pięć razy wygrywał, dwa razy był drugi i raz trzeci i nikt nie przypuszczał, że nie uda mu się zdobyć mistrzostwa. Ale w czasie wyścigu na torze w Nürburgring miał niezwykle groźny wypadek. Jego Ferrari stanęło w płomieniach i Lauda zginąłby, gdyby nie poświęcenie trzech innych kierowców - Arturo Merzaro, Harald Ertl and Brett Lunger, którzy narażając własne życie wyciągnęli go z bolidu.

Ostatnio zmieniony przez masir dnia Pon 18:21, 13 Kwi 2009, w całości zmieniany 1 raz